Dag 8: afscheid nemen bestaat niet

Oké, gisteravond echt weer laat gemaakt met nog twee bikkel reisgenootjes. Het was gewoon zo gezellig, niemand had zin om naar bed te gaan. Het was immers ook nog eens de laatste avond. Of eigenlijk nacht.

De wekker ging niet heel erg vroeg dus dat was lekker. Daarnaast had deze perfectionist haar koffer gister al grotendeels in gepakt dus dat scheelde een hoop tijd. We konden rustig ontbijten. Terug in het hotel hebben mijn kamergenoot en ik de laatste spullen ingepakt en de kamer gecheckt. De koffers werden in het busje geladen en we vertrokken. Ik keek nog even goed om me heen om het op te slaan.

Na een uurtje rijden kwamen we aan op Umeå Airport. Inchecken. Doordat je de groep nu goed kent, klets je meer en heb je het gezellig. Hierdoor vloog de tijd voorbij. Niet veel later vlogen wij zelf ook... slecht.... Van deze hele vlucht heb ik niets gemerkt. Ik sliep namelijk de hele vlucht. Aangezien ik de afgelopen drie machten ongeveer 4 uur had geslapen, sloeg de vermoeidheid toe.

Aangekomen op het vliegveld in Stockholm was het plan om over te stappen naar het vliegtuig richting Amsterdam. Maar nee? Deze bleek zonder dat de reden bekend was, geannuleerd. Dat had ik nog niet eerder meegemaakt. Ik zag mezelf al in een plaatselijk hotel chillen en genieten van een kleine verlenging van de vakantie. Niet te veel fantaseren Sabrina want na want geregel, moesten we de vlucht naar Kopenhagen nemen. Een omweg maar daar konden we het vliegtuig naar Amsterdam pakken, waar we 50 minuten de tijd hadden voor deze overstap.

Onze reisleider pakte nog even een moment om wat te zeggen. Ook een reisgenootje waar ik veel mee optrok had persoonlijk over ieder wat geschreven en wilde dit toen met ons delen. De eerste avond tijdens het eten in het hotel, had ik haar voor de grap aangestuurd een speeche te houden. Dit deed ze. Ik grapte dat zit dit nu iedere avond moest doen en gek genoeg deed ze dit. Deze grap zorgde uiteindelijk voor echt leuke speeches tijdens het avondeten en dus ook op het vliegveld in Stockholm.

Al wachtende op het vliegtuig naar Kopenhagen, stond er tien minuten voor vertrek nog geen eens een vliegtuig voor ons klaar. Oorzaak: er was een sneeuwstorm aan de kust en daardoor hadden we flinke vertraging. Gevolg: we zouden het vliegtuig in Kopenhagen naar Amsterdam niet redden. Conclusie: wat een ellende.

Uiteindelijk wachtte het vliegtuig in Kopenhagen op ons. Wat ze prachtig zeiden maar achteraf bleek dat dit hetzelfde vliegtuig gewoon was haha. Eruit en er weer in. Het laatste stukje vliegen was een feit. In dat vliegtuig schoot de hele vakantie in m’n gedachtes voorbij. Wat was het gaaf. Wat ben ik mezelf mega tegen gekomen maar wat een unieke ervaring en wat heb ik veel geleerd in deze korte tijd. Ik keek er naar uit om weer thuis te zijn maar het liefst bleef ik nog een paar dagen. Je wordt best close met een aantal van je groep en dat maakt dat het op het einde zo vertrouwd en gezellig is. Thuis miste ik nog niet echt, wel weer de rust en mijn eigen dingen maar eigenlijk voornamelijk mijn hond. Gek hé?

Aangekomen in Amsterdam maakte we nog even 1 groepsfoto en namen we afscheid. Dit was echt heel raar. Een week geleden kende ik deze mensen nog helemaal niet. In een week tijd leer je elkaar in een sneltreinvaart heel erg goed kennen. Vooral de mensen waar je het meest mee omgaat, leer je heel persoonlijk kennen. Dit vond ik heel bijzonder. Het afscheid nemen van sommige mensen vond ik dan ook helemaal niet tof.

Vervolgens werd mijn vertraging nog even wat langer. Mijn trein reed niet en die daarna ook nog. In heb dus een tijdje nog mogen chillen op het station. Karma??? Gek was dat ik aankwam en het (-4 graden) bloedheet had. Ik deed zelfs mijn rits van mijn jas open en mijn muts af. Aan de andere kant van het spoor zag ik iedereen bij een warmte paal, dik ingepakt staan te beven. Ik dacht nog: deze mensen weten echt niet wat kou is. Waarschijnlijk ben ik nu een van de weinig Nederlanders (wellicht samen met mijn groepsgenoten) die het nu warm vindt in Nederland.

Goed, uiteindelijk was ik thuis, vet laat en mega vermoeid. Maar wel thuis. Mijn ouders waren heel blij me weer te zien en mijn hond was helemaal door t dolle heen. Ze vroegen mij hoe het was en waren heel enthousiast. Maar mijn antwoord was dat minder, echt heel gek maar ergens voelde ik me verdrietig. Ik vond het jammer dat het voorbij was, het afscheid nemen van sommige vond ik echt rot en ik merkte dat ik terug kwam vol nieuwe herinneringen die ik (thuis) eigenlijk niet met iemand kon delen. Deze waarneming was best gek. Ik ben rustig gaan douche en al snel kon ik wel nagenieten. Wel nog met een dubbel gevoel.

Nu lig ik in bed, vreselijk moe!!! Ik geloof dat ik echt in een coma ga liggen. In mijn eigen bedje..... woehoeee!

-xxx-