Dag 9 Samen maar ook alleen met nieuwe herinnering

Daar lig je dan. Alleen in je bed. Vet raar. Het voelt als een soort jetlag. Ik heb mega lang en diep geslapen. Voel me alleen en leeg. Maar ook vol. Vol met herinneringen. Ik voel me gezegend dat ik dit heb mogen en kunnen mee maken. Dit ik dit toch maar gewoon heb bereikt. Na mijn val op dag 1 realiseerde ik me helemaal dat het allemaal niet zo vanzelfsprekend is en gevaar in een klein hoekje zit. Ondanks de gevolgen van die val (dat ik niet alles volledig kon mee doen), ben ik vet blij dat ik er “zo goed” vanaf ben gekomen.

Vorige week woensdag zag ik vol verwachtingen in de trein op weg naar mijn nieuwe avontuur. Gisteravond zat ik vermoeid en vol met herinneringen en ervaringen terug in de trein. Volgende week woensdag zit ik gespannen en vol enthousiasme in mijn eigen auto naar mijn nieuwe baan. Dat alles in drie weken. Het leven is zo raar, beweegt zich zo snel en laat mij veel nadenken. De tijd gaat zo snel en daarin voel en ervaar je zoveel. Zoveel dat je de tijd soms even stil wilt zetten, zoveel dat ik mezelf er echt bewust van moet maken om me heen te kijken en te genieten, zoveel dat ik soms in de war raak maar ook immens gelukkig ben. Tijd is objectief maar gevoelsmatig ook mega subjectief. Mijn leven was de afgelopen week heel anders. Ieders leven ging hier gewoon door. Werken, sporten, socializen. Terwijl ik in -24 in een hottub zat, het noorderlicht bekeek en rendieren ontmoette.

Zo alleen in bed mis ik mijn kamergenoot. De goede gesprekken. Het went heel snel om 24/7 met zoveel mensen om je heen te zijn. Alleen voelt ineens als echt alleen. Ik kan er nu van genieten maar ook weer niet. Het voelt vreemd. Ik heb 14 mensen heeeeel goed en persoonlijk leren kennen in een hele korte tijd. Deze 14 mensen sloegen gister allemaal hun eigen weg weer in. Ieder ging zijn eigen kant op. Ieder pakte zijn eigen leventje weer op. Maar nu met zijn koffer iets meer gevuld dan op de heenreis. Ik keek op Schiphol nog even om me heen.... de een gaf een innige knuffel aan haar partner, de ander trof haar ouders aan met ballonnen en weer een ander moest rennen voor zijn trein of zelfs een paar uur later alweer werken. Je bent close geweest als groep, iedere had zijn eigen aandeel. En dan vervalt ineens die groepsdynamica en is ieder weer een individu die tijdelijk een rol heeft vervuld in deze groep. Een individu die dezelfde ervaring meeneemt maar je misschien niet meer ziet. Hoewel ik weet sommige zeker nog wel te gaan zien. Maar toch kun je thuis niet je verhalen samen delen. Ik deel mijn herinneringen met mijn vrienden en familie, degene met wie ik deze herinneringen heb gemaakt, delen hun ervaringen weer met hun vrienden en familie. Alleen dan helemaal in Groningen of in Brabant. Het blijft bijzonder. Het leuke is wel dat een aantal groepsgenoten mijn blog zijn gaan volgen:)

Ik kijk terug naar de foto’s en voel me echt gelukkig. Ik zal alles missen maar ben vooral blij dat ik het nu kan missen. Wat ik overigens niet ga missen zijn de bevroren neushaartjes, de plakkende wimpers, uitgelopen make-up en (soms) de kou.

Nu moet ik echt opschieten, over 15 minuten ga ik mijn nieuwe auto ophalen.... en gaat dus ook mijn leven weer “gewoon” door... Alleen nu wel met een hoop herinneringen, levenslessen, kennis over mijzelf en ervaringen rijker.

-xxx-