Dag 3: sledetocht en husky’s knuffelen

Vanmorgen ging de wekker nog iets vroeger. We moesten eerder klaar staan dan gister en ik had nog een fantastische wondverzorging te doen..... ik werd wakker in een zwembad. Echt alles maar dan ook alles was drijf en drijf nat van het zweet. Ik heb fantastisch geslapen maar blijkbaar ook enorm gezweet. Ik ging ook naar bed gisteravond met een flinke koorts.

Achteraf is dit alleen maar goed geweest waarschijnlijk want het lijkt er op dat ik alles er gewoon uit heb gezweet nu.... op de enorme pijnlijke plek na, voelde ik me namelijk echt goed vandaag. Met wat sterke pijnstillers kan ik goed de koorts onderdrukken. Echter, loop ik er wel bij alsof ik een spannende nacht heb gehad, helaas is de oorzaak van mijn waggelende pinguïn loopje anders.

Vanmorgen heb ik eens goed ontbeten omdat ik hier gister spijt van had dat ik dit niet had gedaan. Achteraf te veel -.- Daarna vertrokken we naar de kennels. De helft van de groep ging vandaag op de sneeuwscooter en de andere helft met de hondenslee. Dinsdag wordt dit omgedraaid. Vandaag ging ik mee met de husky’s.

Onderweg naar de kennels kwam ik erachter hoe die auto’s allemaal met een hoge snelheid over de weg konden rijden zonder weg te glijden. In Nederland janken we al na 3 sneeuwvlokjes en rijdt iedereen in zijn/haar auto als een 70+er. Alle banden van de auto’s zijn kennelijk voorzien van spijkers. Die Zweedse mensjes zijn nog niet zo gek.

Bij de kennels aangekomen zagen we de husky’s al. Wat een pracht beesten. Vooral wanneer ze 1 blauw en 1 bruin oog hebben. De meeste zaten met zijn 2en in een kennel. Hier waren ze op gematcht. Als je de een aandacht gaf, begon de ander te grommen of z’n kennelgenoot te bijten. Blijkbaar zijn husky’s erg jaloers heb ik vandaag geleerd. Ook had ik de wens om ze te knuffelen. Erg realistisch is dit niet. Naja, niet vóór de tocht in ieder geval. Ze blaffen heel Zweden bij elkaar en willen alleen maar rennen. Dit doen ze iedere dag, soms 2x per dag maar er zit nooit langer dan 1 dag tussen tot ze weer gaan. Zooooo gedreven en enthousiast dat ze zijn. Ze vinden het geweldig om te werken.

Samen met een groepsgenootje (S.) van 18 jaar, de jongste van de groep, zo een beetje tot mijn zusje gebombardeerd, ging ik op 1 slee. Ik had niet verwacht dat je maar met zijn tweeën ging. Ik dacht dat je samen op de slee zou zitten en een derde persoon (vanuit de organisatie) achterop de slee zou staan om de honden aan te sturen. Maar nee, dit deed je zelf!!!!! 1 van de twee zat op de slee en de ander stond achterop op slee om de 5(!!!!) honden te sturen. Wat een ongelofelijke kick is het om dit te doen. 5 honden die gewoon meteen naar je luisteren en doen wat jij wilt. Na 2,5 jaar luistert Hunter soms nog niet eens fatsoenlijk naar mij....

Goed, even een stukje terug. Voor vertrek worden de honden aan je slee gebonden. Alle honden hebben hun eigen “team” waar ze het beste in functioneren. De leiders (2 voorop) werden als eerste gehaald. Een wit teefje en een wit gebruinde reu. Mega enthousiast. Het teefje (ja heb ik weer) schoot ook steeds uit de riem. Ik kreeg jaar er maar niet in. Uiteindelijk konden we vertrekken toen alle sledes hun honden hadden!

Ik begon met het zitten op de slee en S. Ging als eerste staan en de slee besturen. De eerste tien minuten van onze tocht waren echt ineens. Wat een belevenis, wat een ervaring. Echt, hier kan ik geen woorden aangeven. Dit behoort tot de top tien van mijn meest indrukwekkende ervaringen. Het sneeuwde heel licht en dit maakte het heel magisch.

Hoe werkt het? Je staat op een grote lange slee met daaronder een soort van ski’s. Aan het einde zitten daarop antislip strips en kan de bestuurder daar zijn voeten op kwijt. Daartussen zit een ijzeren hendel. Met pinnen die in de grond prikken wanneer je er met een voet op gaat staan. Ook wel de rem genoemd. Hier trap je sowieso bij elke afdaling op. Wanneer je een stuk omhoog moet ren of step je mee. Voor de honden. Het belangrijkste is dat er spanning blijft op de touwen van de honden. Wanneer je bijvoorbeeld niet afremt tijdens een helling schiet je over de honden heen. Ook is het belangrijk in iedere bocht flink me te sturen door je gewicht erin te gooien. Dit geldt zowel voor de bestuurder als voor degene die op de slee zit. Daarnaast is het ook van belang om de behoeftes van de honden in de gaten te houden. Ze plassen en poepen gewoon echt vaak, en dan is t wel handig om te stoppen. Wat wij overigens niet altijd even snel doorhadden en ons kapot moesten lachen. Jaaa.... denk maar niet dat het relaxed even sleeën is. Je moet op veel dingen letten en doen. We gingen ook best hard!!!!! Die honden willen zooooo graag, ze trekken nog harder op dan mijn motor.

Halverwege was er een pauze. Tijd om wat foto’s te maken en thee met een koekje te nemen. 1 vrouw van de organisatie reed voorop met vier honden en twee anderen van de organisatie reden als aller laatste op een sneeuwscooter er achteraan. De vier honden waarmee zij reed waren 3 pups van een jaar en de moeder. De moeder mocht tijdens de pauze ook als enigste los. Zij liep toch niet weg zeiden ze en was ook ECHT zooooo lief. Ze kwam steeds naar me toe en op een gegeven moment zelfs bij me op schoot zitten. Het ultieme moment voor mij. Dit raakte me gewoon. Wat een schatje. Was een leuk vriendinnetje voor Hunter geweest.

Tijdens de pauze begonnen alle honden al snel weer ongeduldig te blaffen. We konden verder en wisselde van positie. Ik was bestuurder. Echter niet voor heel lang. Want je moet daarop staan in een soort squad houding en dan dus ook in de bochten 1 kant op leunen. Dit was behoorlijk pijnlijk voor m’n ass. Intense pijnscheuten zorgde voor misselijkheid en uiteindelijk ook dat ik mijn grens moest aangeven en moest ruilen met S.

Bij terugkomst kregen ze eten en waren ze een stuk rustiger en aaibaarder, is dat een woord?

Goed, toen liepen we terug en heb ik in de plaatselijke supermarkt nog wat ibuprofen gescoord. Vervolgens konden we aanschuiven voor de lunch. Voorgerecht een heerlijke salade en hoofd aardappeltjes ik schil, boontjes met champignons en ui en twee flinke stukken varkens buikspek wat de hele nacht had staan pruttelen. Ik eet hier echt veel en veel te veel maar zoooo lekker wel.

Vervolgens gingen sommige op onderzoek uit naar een kampvuurplaats voor vanavond. Ik besloot m’n bil wat rust te geven op een warmte deken en even bij te komen. Niet veel later was iedereen terug en werd er een yoga les georganiseerd door een van de onze reisgenoten. Hier heb ik voorzichtig aan mee gedaan.

Na een lekkere douche en eventjes niets zijn we gaan eten. Nu maken we een begin aan de avond in ons hotel. Op naar nog een mooie dag morgen. Probeer mezelf zoveel mogelijk bewust te maken van wat er allemaal gebeurt en wat ik zie want het toch ook echt wel bijzonder allemaal......

En pap, zeg alsjeblieft niet meer dat het nu in Nederland koud is......